0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bir zamanlar kirazıyla, doğasıyla, çalışkan insanlarıyla anılan Kemalpaşa,

son yıllarda bambaşka bir sessizliğe gömülüyor. Bu sessizlik, bir çocuğun gözlerindeki ışıltının yavaşça sönüşünü, bir annenin geceleri pencere önünde bekleyişini, bir babanın çaresizliğini gizliyor.

Uyuşturucu, artık sadece büyük şehirlerin arka sokaklarında değil; mahalle aralarında, okul bahçelerinde, gençlerin umut dolu gelecek hayallerinde kendine yer buluyor.

Artık Kemalpaşa’da bir çocuğun düşleri “hangi mesleği seçsem” değil, “nasıl kurtulsam” sorusuna dönüşüyor.

Gençler, kolay para vaadiyle, “bir kereden bir şey olmaz” cümlesiyle, bazen de sadece “aidiyet” arayışıyla bu bataklığa çekiliyor.

Oysa hepsi birer kurban… sistemin, ilgisizliğin, çaresizliğin ve sessizliğin kurbanı.

Peki biz ne yapıyoruz?
Mahallede bir genci kötü alışkanlıklara bulaşmış görünce sessizce arkamızı dönüyoruz.

Okullarda rehberlik hizmetleri kâğıt üzerinde kalıyor. Aileler, geçim derdiyle çocuklarına zaman ayıramıyor.

Yetkililer, çoğu zaman “rakamlar düştü” diyerek gerçeğin üzerini örtüyor. Oysa mesele istatistik değil, bir gencin hayatıdır.

Kemalpaşa’nın bu sessiz çığlığı artık duyulmalı.
Bu çocuklar için spor alanları, sanat atölyeleri, gençlik merkezleri kurulmalı. Okullarda sadece ders değil, hayatın anlamı da anlatılmalı.

Uyuşturucu satıcılarına göz yumanlar değil, onları durduranlar konuşulmalı. Çünkü bir toplum, gençliğini kaybederse geleceğini de kaybeder.

Unutmayalım:  Bir çocuğun elinden düşen kalemi tekrar tutturmak, bir toplumun kaderini değiştirebilir.

Hayrullah DEMİR